Pierwsze miecze tego typu pojawiają się pod nazwą Kara-tachi już około 646 r. n.e. jako wersje rozwojowe importowanych chińskich mieczy ze stali. Zbliżone były kształtem, lecz nie posiadały jeszcze charakterystycznego zdobnictwa i jelca tarczkowego. Dopiero w okresie Muromachi (1392-1573) pojawia się miecz podobny do tradycyjnego katana, zwany uchigatana (w wolnym tłumaczeniu "miecz uderzeniowy"). Pod koniec tego okresu staje się on ulubioną bronią bojową samurajów. Istnieje jeszcze wiele innych wersji mieczy z tego okresu, ale różnice pomiędzy nimi są zazwyczaj kosmetyczne.

W okresie Edo (1603-1868) następuje usystematyzowanie produkcji mieczy. Powstaje szereg praw regulujących sposoby noszenia i używania broni. Powstaje określenie daishō. Wyodrębniają się rodziny płatnerskie specjalizujące się w produkcji katana. To właśnie w tym okresie powstaje większość tradycyjnych nazw.

Różnice między mieczami tachi a katana wynikają przede wszystkim ze sposobu noszenia broni – tachi rapciach ashi ostrą stroną głowni ku dołowi i używany w przypadku stosowania zbroi. Katana – noszona przy normalnym ubraniu, a zatem bez rapci, przetknięta przez pas (kakuobi) ostrą stroną głowni ku górze. Sposób noszenia wpłynął nie tylko na strój (koshirae) a w szczególności na pochwę saya, która w przypadku tachi miała specjalne dodatkowe pierścienie ale także na samo ostrze, które przy tachi było zwykle bardziej wygięte. noszony był na dwóch

W pochwie mieczy mniej zamożni posiadali schowki na dodatkowe akcesoria: kozuka, kogatana, kogai, waribashi i umabari. Bardziej zamożni, mogący sobie pozwolić na krótszy miecz wakizashi lub sztylet tanto, akcesoria te przechowywali przy nich. Krótszy miecz lub sztylet można było nosić zawsze ze sobą, a dłuższy zostawiało się w specjalnym miejscu przed wejściem do wnętrza domostwa.

Edykt Haitō-rei z 1876 zabronił posiadania broni wszystkim Japończykom, z wyjątkiem wojska i policji. Umiejętności władania tą bronią zanikały i przekształciły się w szermierkę sportową (kendō) oraz w szermierkę medytacyjną (iaijutsu). Do 1933 nie wytworzono żadnego tradycyjnego miecza katana. Miecze guntō, używane przez wielu japońskich oficerów w czasie II wojny światowej były stylizowane właśnie na katana okresu Edo.

Przed II wojną światową wznowiono naukę szermierki bojowej w Akademii Wojskowej Toyama Ryu. Z niej to powstał nurt obecnie stosowanej szermierki bojowej (battodō) a z powiązania z iaijutsu powstało iaidō.

Dzisiaj miecze japońskie dzieli się na stare – historyczne – kolekcjonerskie, na tworzone obecnie w Japonii zwane nihontō oraz na tworzone z zachowaniem wszelkich restrykcji technologicznych poza granicą Japonii. Prócz tego oferuje się wiele replik i podróbek ze stali nierdzewnej oraz miecze wytwarzane innymi (bardziej zaawansowanymi) technologiami, które choć podobnie wyglądają nie są zaliczane do mieczy japońskich. Wytwarzanie nowych mieczy w Japonii jest obwarowane narzuconym przez rząd limitem rocznym.

W Japonii obowiązuje również nakaz niszczenia mieczy guntō, jako że ich produkcja miała charakter masowy, fabryczny, i nie spełniała standardów jakości przyjętych dla broni kutej ręcznie. Poza Japonią mieczy guntō jest jednak bardzo wiele, zwłaszcza w USA, przywiezionych po II wojnie światowej przez amerykańskich żołnierzy.

wakizashi

Tradycyjny miecz ninja lub ninja-to był krótszy(ok.55 cm) i cieńszy od samurajskiego. Ze względu na rozmiary łatwiej go było używać w wąski przejściach i mniejszych pomieszczeniach. Dzięki niższej wadze możliwa była walka jedną ręką. Na ogół pochwa i uchwyt miecza były czarne. Saya - pochwa miecza służyła czasem do oddychania pod wodą lub jako przyrząd do podsłuchiwania. Natomiast ostrza niekiedy ukrywane we wnętrzu rękojeści miały za zadanie zmylić wroga. Rodziny samurajów czciły swoje miecze i szanowały najlepszych płatnerzy, podczas gdy ninja traktowali je wyłącznie jako narzędzie.

Sztuka walki wakizashi

albo biken-jutsu jest podzielone na wiele odrębnych stylów:

- Tanto-jutsu(krótki miecz od 30 cm)

- Kodachi-jutsu(krótki miecz/shoto)

- Daito-jutsu (długi miecz/daito)

- Nito-jutsu (krótki shoto i długi daito )

- Tachi-jutsu (najdłuższy miecz)

- Ninjato-jutsu (miecz ninja)

SHURIKEN

Shuriken popuarnie zwany gwiazdką niekoniecznie przyjmował jej wygląd. Czasem był to po prostu mały nóż do rzucania.

Shu - ręka

Ri - wyrzut

Ken - ostrze

Wojownicy ninja używali shuriken, które opierały się na dwóch wzorach : hira-shuriken, z płaską powierzchnią i trzema do ośmiu punktami oraz bo-shuriken, proste z jednym lub dwoma ostro zakończonymi końcami. Każdy wzór miał swoje różne odmiany.

Wielu dawnych strażników zginęło właśnie od tej broni. Ninja schowany w krzakach lub za murem rzucał shuriken, który lecąc szybko i cicho zabijał wroga zanim ten zdołał podjąć jakiekolwiek działania. Mimo swych niewielkich rozmiarów shuriken rzucony przez wprawnego wojownika mógł nawet przeciąć zbroję, ale i tak był przeciw nieopancerzonym celom.

Główne cele, w które rzucano to:

- oczy i przestrzeń między nimi

- czoło

- gardło

- serce

-pierś

- udo

- brzuch

- stopa

KUSARI-GAMA

Kusari-gama to broń, która wytworzyła odrębny styl. Stworzono ją łącząc sierp (kama) i łańcuch z ciężarkiem zamieszczonym na końcu.
Kusari-gama składa się z jednostronnego ostrza umocowanego do drewnianej rękojeści. Dodatkowo z przymocowanym łańcuchem o długości ok. 2,5-3,5 metra z żelaznym ciężarkiem na końcu. Broń ta została wynaleziona przez chłopów, którzy używali jej do walki z bandytami i roninami. Póóniej zaczęli jej używać samurajowie, ninja oraz yamabushi(wędrowni mnisi). Kusari-gama rozwinęła się od narzędzia z małym sierpem przyłączonym łańcuchem o dł. 2,7 m. , aż do dużej kosy. Przy pomocy łańcucha ninja oplatał i unieruchamiał ostrze miecza lub włóczni, a także części ciała wroga np. ramiona, szyja, nadgarstek. Jednocześnie zadawał cios ostrzem w głowę lub odsłoniętą szyję.
Jedna z "wariacji" jest Mariki kusari(zdjęcie poniżej).

Mariki Kusari miała swą własną sztukę walki. Opracował ją ninja XX w., który nazywał się Yumi Nawa. Potrafił on wykonać nim 20 technik obronnych. Ciężarki na końcach łańcucha zapewniają mocny uchwyt i służą pomocą przy kontrataku. Tym łańcuchem można wykonać 40 technik obezwładniających i krępujących przeciwnika. Techniki Mariki-kusari są przydatne również dziś szczególnie policji i żandarmerii wojskowej.
Ninja miał również swojego odpowiednika Kusari -gamy ,swój własny specjalny przyrząd zwany kyoketsu-shoge("umożliwiający przebywanie gór i dolin"). Styl kusari-gama jutsu przybył do Japonii z Indii przez Chiny wiele wieków temu.

KYOKETSU-SHOGE

Kyoketsu-shoge tradycyjna broń ninja, nigdy nie używana przez ich wrogów samurajów. Była to kombinacja yari (włócznia) z sierpem i żelaznego pierścienia ok. 10 cm. średnicy umocowanego na końcu liny zrobionej często z kobiecych lub końskich włosów (zapewniało to niesamowitą wytrzymałość) o dł. 2,4 do 3 metrów. Sposób walki: ninja rzucał obręcz z przywiązanym sznurem, sznur oplatał ramiona, nogi lub szyje przeciwnika. Szybkim i mocnym szarpnięciem linki ninja zmuszał wroga do zbliżenia się i zadawał mu cios sztyletem.

ŁUK

Tradycyjna broń używana nie tylko przez ninja. Jak każdy już chyba wie ninja byli zbuntowanymi samurajami. W bardzo odległych latach gdy nie było jeszcze katan(z , którymi kojarzą nam się samurajowie) byli elitarną jednostką specjalizującą się w łucznictwie i łucznictwie konnym. Dlatego też ninja byli specjalistami w dziedzinie łucznictwa a wręcz nawet mistrzami.

TETSU-BISHI

Kłujące tetsu-bishi były najpopularniejszym sposobem na powstrzymanie pogoni. Uciekający ninja rozsypywał je tak gęsto, że wystarczył jeden nieostrożny krok, aby dotkliwie poranić stopy. Metalowy kolec tetsu-bishi potrafił bez trudu przebić nawet najgrubszą podeszwę sandałów lub tabi.

SAI

Sai (jap. 釵) inaczej "róg śmierci", to japońska broń defensywna podobna do widełek. Składa się z ramienia głównego (monouchi) (40-60cm), czubka, którym uderza się przy rzucie (saki) i dwóch ramion bocznych (yoku), które są znacznie krótsze. Czubek yoku to tsune. Panuje błędne przekonanie, że ramiona posiadają zaostrzone krawędzie boczne, podczas gdy najczęściej spotykanym jest przekrój okrągły. Sai posiada także głowicę (gashira), która służy do zadawania ciosów obuchowych. Sai używany był przez wojowników Ninja, a także przez policjantów w Okinawie. Szczególnie przydatny do wytrącania broni przeciwnika, pierwotnie używany przez chłopów na plantacjach ryżu do robienia otworów na sadzonki. Dopiero po rewolucji Meiji (1868r) Sai posłużyło japońskim chłopom jako broń.

Współcześnie sztukę walki sai ćwiczy się w ramach treningu uzupełniającego w karate, oraz jako jedno z podstawowych narzędzi kobudo.

KUNAI

Kunai(dosł. ostry nóż) – mały sztylet do rzucania pochodzący z Chin (bi-shou) który, tak jak i jego użytkownicy, ninja, zawędrował do Japonii z Chin. Pierwotnie narzędzie rolnicze, które swym kształtem nie zdradzało ninja. Broń w zastosowaniach podobna do shurikena.

To broń o opływowym kształcie i żeby się nim posługiwać, trzeba umieć nim rzucić tak, by leciał prosto i nie spadał, póki w coś lub kogoś nie uderzy. Kunai wykorzystuje się nie tylko jako broń dystansową. Jest to także dobra broń do walki w zwarciu.

YARI

Yari - (jap. 槍) Używana przez japońskich wojowników włócznia mająca długość od 1,5m do ok. 3-4m, a nawet ponad pięciu metrów. Zakończona krótkim (30-40cm) prostym ostrzem o trzech krawędziach lub charakterystycznym "krzyżowym" ostrzem ( z zamontowanymi w poprzek ostrza skrzydełkami zapobiegającymi zbyt głebokiemu wbiciu się Yari w cel). Drzewiec Yari wykonany był z drewna dębowego, otoczony listewkami bambusowymi i pokryty laką. Yari początkowo była bronią japońskich jeźdźców, wraz z rozwojem sztuki wojennej w jej lżejsze (a z czasem również coraz dłuższe) odmiany wyposażono oddziały piesze.

NUNCHAKU

Nunchaku - rodzaj broni obuchowej w formie dwóch pałek połączonych ze sobą za pomocą łańcucha lub linki (dziś nylonowej, dawniej wykonanej z włosów z końskiego ogona lub, jak podają inne źródła, włosów żony). Istnieje błędna teoria, iż broń powstała ze zwykłego cepa, którym młócono ryż, lecz żaden z wielkich mistrzów Kobudo w Japonii (IOKA), jej nie potwierdza. Najbardziej prawdopodobną wersją, którą akceptuje International Okinawa Kobudo Association, jest ta, że nunchaku pochodzi z mocowania trzymającego Okinawskie konie (muge) oraz ta, potwierdzana przez takich mistrzów jak Miyagi i Ikeda, iż nunchaku zostało skopiowane z chińskiej broni przywiezionej przez chińskich imigrantów.

Odmianą nunchaku jest tryczłonowy sansetsukon

KAGINAWA

Kaginawa to kotwiczka z umocowaną do niej liną. Dla ninja służyła przedewszystkim do wspinaczki na mury. Była również używana do walki, chwytania oraz krępowania przeciwnika.

PAZURY

Pazury tygrysa(Shuko/Tekagi) - broń wojowników Ninja, oprócz walki wykorzystywane także do wspinania się.

Sansetsukon

Sansetsukon - odmiana dalekowschodniej broni nunchaku. Składa się z trzech pałek, powiązanych kolejno krótkimi sznurkami, łańcuchami lub innym materiałem elastycznym (w przeciwieństwie do nunchaku,
składającego się z dwóch). Źródła broni sansetsukon można się doszukać w starożytnych Chinach

* Nageteppo

Bomba wydmuszkowa jest to skorupka którą wypełniają lotne substancje o różnorodnym zastosowaniu: oślepiające, usypiające, dymne, paraliżujące oraz śmiertelne.

Po rzuceniu w cel skorupka pęka uwalniając w powietrze chmurę pyłu.

* Fukiya

Jest wiele rodzajów dmuchawek - krótszych (łatwiej je ukryć) i dłuższych (dysponują większym zasięgiem strzału). Zdjęcia pokazują fukiya najczęściej spotykaną: krótką i łatwą do ukrycia choćby w szerokim rękawie kimona.